تحلیل شاخص های آسیب پذیری در بافتهای فرسوده شهری با رویکرد مدیریت بحران زلزله (مطالعه موردی : منطقه 3 شهرداری شیراز)

با توجه به پیشرفت علم و تکنولوژی امروزه بسیاری از حوادث غیر مترقبه قابل پیش بینی هستند و زمانی که پیش بینی صورت گیرد در صورت بروز حادثه می توان با تمام امکانات موجود و آمادگی بیشتر از عوارض و خسارات احتمالی کاست. شهر شیراز به دلیل موقعیت جغرافیایی خود و قرار گرفتن در پهنه ی چین خورده – راندی زاگرس و همچنین وجود بافت فرسوده دارای آسیب پذیری زیاد در برابر زلزله است. در این پژوهش با ارزیابی مدیریت بحران زلزله با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) در منطقه 3 شهر شیراز، آسیب پذیری منطقه مورد ارزیابی قرار گرفته شده است. در این خصوص شاخص هایی همچون نوع مصالح، کیفیت بنا، قدمت بنا، تعداد طبقات و ... مورد بررسی قرار گرفته. سپس این اطلاعات بر اساس روش AHP در ماتریس مقایسه دوتایی وزن دهی شده و وزن نهایی هر یک از شاخص ها تعیین و به منظور تعیین میزان آسیب پذیری منطقه استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که بیش از 50 درصد منطقه 3 شهرداری شیراز که بیش از نیمی از آن را بافت فرسوده و پرجمعیت شهرک سعدیه در بر می گیرد بر اساس شاخص ها و معیارهای انتخابی دارای آسیب پذیری متوسط به بالا می باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، زلزله ، بافت فرسوده ، نحلیل سلسله مراتبی ، شهر شیراز