تاثیربافت شهری درکاهش میزان آسیب پذیری ناشی اززلزله مطالعه موردی: شهرتبریز

قرارگیری مناطق مختلف ایران بر روی نوار زلزله خیز، آسیبپذیری بالای بناهای احداثی و کمبود زیرساختهای لازم برای عملیاتی کردن صحیح مدیریت بحران سبب شده که خطرپذیری لرزهای در ناطق شهری و روستایی بسیار بالا ارزیابی شود. آنچه از زلزله یک فاجعه می سازد عدم آمادگی به منظور مقابله با آن و پیشگیری از عواقب زیانباری است که به بار میآورد. از اهداف پژوهش حاضر بررسی تأثیر بافت شهری در کاهش میزان آسیب پذیری ناشی از زلزله در شهرتبریز می باشد. روش پژوهش از نوع تحلیلی - توصیفی بوده و ابزار گردآوری اطلاعات نیز میدانی و کتابخانه ای می باشد. شاخش های مورد مطالعه ما، ساختار کالبدی شهر، شاخص متوسط اندازه قطعات مسکونی، کاربری اراضی شهری و تراکم ساختمانی میباشد. یافته ها حاکی از آن است که کاهش زیانهای ناشی از زلزله، عمدتاً بر حول روشهای ساخت و سازساختمانها جهت افزایش مقاومت در برابر زلزله بوده است، اما مقابله فراتر از رعایت اصول فنی برای مقاوم سازی ساختمانها میباشد و در حقیقت در بیشتر مواقع آنچه که پدیده زلزله را در شهرها تبدیل به یک فاجعه می کند، دربسیاری از موارد وضعیت نامناسب شهرسازی آن مکان است. بنابراین میبایست کل شهر را به هدف کاهش آسیبپذیری در برابر زلزله برنامهریزی و طراحی کرد. نتایج نشان می دهد هر نوع بافت شهری به هنگام وقوع زلزله، مقاومت خاصی دربرابر زلزله دارد. واکنش هر نوع بافت شهری در هنگام وقوع زلزله در قابلیت های گریز و پناه گیری ساکنان، در امکاناتکمک رسانی، در چگونگی پاک سازی و بازسازی و حتی اسکان موقت، دخالت مستقیم داشته و پیامد آن در شدت و ضعف تلفات ناشی ا ز زلزل ه منعکس میگردد. بافت شهری با ز نسبت ب ه بافت بسته ، بافت شطرنجی نسبت ب ه بافت خودجوش، بافت پیوسته نسبت به بافت ناپیوسته و بافت کم تراکم نسبت به بافت متراکم انعطاف پذیری بیشتری دارد

کلیدواژه ها:

بافت شهری ، آسیب پذیری ، زلزله ، تبریز