اصل بهره برداری معقول از منابع آب در حقوق بین الملل آب و رویه مورد عمل در ایران

بهره برداری بهینه از منابع آب تعهدی است که هم در حقوق داخلی و هم در حقوق بین المللیبه صراحت بدان اشاره شده است. این معیار در حقوق ایران مهم ترین مبنای تعیین اجازهبهره برداری از منابع آب است و تخطی از آن در شرایطی به عدم تمدید مجوز بهره برداریاعطاشده به بهره بردار منجر می شود. بررسی انجام گرفته در این مطالعه مبین آن است که روشتعیین مصرف بهینه آب برای مشترکان بخش کشاورزی با یایداری اکولوژیکی منابع آب درکشور سازگار نیست. با وجود بازبینی مکرر ضوابط و معیارهای موجود در قوانین گذشته، ضوابطحاکم بر تعیین مصرف بهینه به دلیل عدم تحقق ییش نیازهای آن از جمله وجود تشکل هایآب بران و تحوی حجمی آب، ضمانت اجراهای کارامد و ناهماهنگی دستگاه های اجرایی کهمسیول نظارت و کنترل بر بهره برداری از منابع آب اند، منتج به اهداف مورد نظر قانونگذار نشدهاست. بازبینی سند ملی آب با توجه به کاهش آب در دسترس، تحویل حجمی آب، کوتاه کردندوره زمانی مجوزهای بهره برداری و اصلاح نظام قیمت گذاری آب در راستای حفاظت و بهره برداری پایدار از منابع آب مورد استفاده در کشاورزی اجتناب ناپذیر است.

کلیدواژه ها:

بهره برداری معقول ، توسعه یایدار ، کشاورزی ، منابع آب