تاثیر یادگیری مشاهدهای بر افزایش یادگیری مهارتهای حرکتی درشت درکودکان اوتیسم

اوتیسم به معنای نوعی ناتوانی رشدی میباشد که غیرطبیعی بودن عملکرد حرکتی و وجود نقایص حرکتی درشت در افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم اثبات شده است. لذا توجه به اختلال در مهارتهای حرکتی در این کودکان، ارزیابی و درمان بهموقع آن بسیار اهمیت دارد، که بهمنظور بررسی تاثیر یادگیری مشاهدهای بر افزایش یادگیری مهارتهای حرکتی درشت در دانش آموزان اوتیسم با سن بین 7 - 12 سال، پژوهشی در سال 1395 در مرکز اوتیسم اندیمشک به اجرا درآمد؛ طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیشآزمون وپسآزمون و گروه کنترل بود که پس از اعمال متغیر مستقل در گروه تجربی، پسآزمون در هر دو گروه انجام شد؛ که مهارتهای خم شدن روی پنجه پا، ضربه زدن هماهنگ با پا به جسم ثابت، ایستادن روی یکپا، پریدن جفت پا به جلو مورد ارزیابی قرار گرفتند پس از انجام برنامه به مدت سه هفته، اطلاعات مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفتند که طبق نتایج، گروه تجربی نسبت به مرحله قبل از مداخله، نمرات بالاتری کسب کرده و تفاوت معنیدار بین دو گروه تجربی و کنترل در نمرههای پسآزمون پس از در نظر گرفتن نمرات پیشآزمونمهارتهای حرکتی درشت، مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

اختلال اوتیسم ، مهارت حرکتی درشت