اوتیسم( نشانه شناسی و درمان با رویکرد رفتاری)

هدف تحقیق حاضر بررسی نشانه شناسی و راههای درمان رفتاری برای این اختلال می باشد. اختلال نافذ مربوط به رشد ( P.D.D ) به طور رسمی نخستین بار در DSM III در سال 1980 به عنوان یک گروه اختلال مشخص روانپزشکی کودکان شناخته شد . قبل از آن در DSM II بچه هایی با نشانه های P.D.D بررسی می شدند ، به عنوان زیر گروهی از اسکیزوفرنی کودکان می دانستند. اختلالات نافذ رشد عبارتی است که در حال حاضر برای اشاره به اختلالات شدید روانشناختی در دوران کودکی به کار می رود . اختلالات نافذ رشد ، آشفتگی شدید در تحول شناختی ، اجتماعی ، رفتاری و هیجانی کودک است که در فرایند رشد، اختلالات فراگیری ایجاد می کند.از میان چند اختلال فراگیر رشدی که در DSM-IV به آنها اشاره شده ، اوتیسم هم در حیطه پژوهشی و هم در حیطه بالینی کاملا چشمگیر و برجسته است درخودماندگی ( اوتیسم ) بر خصوصیات اصلی انسان اثر می گذارد :اجتماعی شدن بین فردی و بر ارتباط های پیچیده . کودکان در خود مانده اختلالات شدیدی در تعامل و ارتباط اجتماعی ، بازی بین فردی 4 و ارتباطات دارند. دو اختلال عمده که به عنوان اختلال های نفوذ کننده رشددر DSM III تعریف گردیده است عبارت است از اوتیسم خردسالی و اسکیزوفرنی . به نظر می رسد که اختلال های شدید کودکی اکثرا در دوره سنی قبل از 2/5 یا 3 سالگی و اوایل نوجوانی و یا درست قبل از آن ظاهر می شوند. در DSM IV اختلال رت ، آسپرگر ، و اختلال فرو پاشنده کودکی ، در زمره این دسته از اختلالات گنجانده می شوند. این تحقیق از نوع مروری می باشد که در آن تحقیقات قبلی در مورد روشهای درمانی رفتاری اوتیسم مورد بازبینی قرار گرفته است و نتایج این جمع بندی نشان داد که علتها و روشهای درمانی متععدی برای این مشکل وجود دارد که با شناسایی آنها میتوان جهت پیشگیری و درمان هرچه بیشتر این اختلال از آنه استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، نشانه شناسی ، درمان رفتاری