اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود کمال گرایی و طرحواره های ناسازگاراولیه در یک مورد مبتلا به شخصیت وسواسی جبری: پژوهش مورد منفرد

مقدمه: طرحواره درمانی سیستم جدیدی از روان درمانی را تدارک می بیند که مخصوصا برای بیماران مبتلا به اختلالات روانشناختی مزمن و مقاوم (مثل اختلالات شخصیت) که تا کنون یک مساله بغرنج در درمان محسوب می شدند، مناسب است. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش کمال گرایی و طرحواره های ناسازگار اولیه در یک بیمار به شخصیت وسواسی جبری بود. معرفی مورد: شرکت کننده این پژوهش یک زن مجرد 23 ساله مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی جبری بود که با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاری SCID برای اختلالات محور یک و دو تشخیص داده شد. برای سنجش طرحواره های ناسازگار اولیه از پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه و برای سنجش کمال گرایی از مقیاس کمال گرایی مثبت و منفی استفاده شد. در این پژوهش از روش پژوهشی مورد منفرد با طرح A-B استفاده شد. در این روش پژوهشی پس از موقعیت خط پایه، مداخله آغاز شد و طی 16 جلسه طرحواره درمانی برای این شرکت کننده اجرا شد. و شرکت کننده دو ماه پس از پایان مداخله به مدت 1 ماه پی در پی تحت آزمون پیگیری قرار گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد که طی تحلیل دیداری نمودار داده ها بر اساس شاخص های آمار توصیفی و تحلیل دیداری، در مرحله پیگیری نسبت به خط پایهمداخله در کاهش طرحواره های ناسازگار و کمال گرایی شرکت کننده موثر بوده است. نتایج این مطالعه همسو با پژوهش های قبلی نشان داد که طرحواره درمانی باعث کاهش طرحواره های ناسازگار اولیه و کمال گرایی در بیمار مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی جبری می شود.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، اختلال شخصیت وسواسی جبری ، کمال گرایی ، پژوهش موردمنفرد