ماهیت و آثار تغییر دعوا در آیین دادرسی مدنی

ماده 98 قانون آیین دادرسی مدنی حقوقی را برای خواهان در نظر گرفته است، که تا پایان جلسه اول دادرسی می تواند آن را اعمال کند. این حقوق به عنوان تغییر دعوا تغییر دعوا تعبیر می شوند. تغییر نحوه دعوا یا خواسته یا درخواست در صورتی که با دعوای طرح شده هم منشا و مرتبط باشد و تا جلسه اول دادرسی اعلام شود امکان پذیر است. در حقوق ایران، منظور از تغییر دعوا آن است که مدعی در اثنا دادرسی خواسته خود را اضافه نماید یا کم کند و یا تغییر دهد و یا در نحوه ی دعوا تغییراتی بدهد. به این موارد باید دعوای تقابل را هم اضافه کرد، چرا که مدعی علیه که متقابلا اقامه دعوا کرده نیز موجب حدوث تغییر دعوا در دعوای اصلی می گردد. قانون در خصوص معیار مرتبط و هم منشا بودن دعاوی صراحت چندانی ندارد. با این وجود در ماده 141 از ارتباط بین دعاوی طاری سخن گفته و معیاری ارائه داده است. مرتبط در لغت به معنی چیزی که به دیگری ربط دارد و پیوسته می باشد. منظور از ارتباط کامل بین دو دعوا طبق ماده 141 این است که اتخاذ تصمیم در هر یک مؤثر در دیگری می باشد. وحدت منشأ و ارتباط کامل دو مقوله جدا از هم می باشد که نمی توان آن دو را واحد قلمداد نمود و در اعمال حقوق مندرج در ماده 98، وجود هر دو شرط ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

تغییر دعوا ، سبب ، اولین جلسه دادرسی ، وحدت منشا