گردشگری و بافتهای فرسوده شهری

بافت فرسوده شهری به عرصههایی از محدوده قانونی شهرها اطلاق میشود که به دلیل فرسودگی کالبدی، عدم برخورداری مناسب از دسترسی سواره، خدمات و زیرساختهای شهری آسیب پذیر بوده و از ارزش مکانی، محیطی و اقتصادی نازلی برخوردارند. شهرهای امروزی بدون وجود این بافتهای کهن بی هویت اند. اگر محله ها، گذرها، بازارها، بازشناسی و احیا نشوند و زندگی در آن جریان نیابد مرگ تنها شاهدان تاریخ این کشور را نظاره خواهیم بود. این محدودهها به علت وجود جاذبه های نوستالژیک، معماری، فرهنگی و بناهای ارزشمندی که نمادی از شرایط اقتصادی، اعتقادی و اجتماعی آن دوران میباشد از مقاصد مهم گردشگری شهری به شمار میروند. در این پژوهش که به روش اسنادی و کتابخانه ای انجام گرفته است به بررسی نقش بافتهای فرسوده و تاریخی در توسعه گردشگری شهری پرداخته شده است. نتایج نشان میدهد که بازسازی فضاهای ظاهراً متروک و مرده شهری به قصد زنده کردن جنبه های کهن جامعه از جمله راهکارهای توسعه گردشگری پایدار شهری است. بهسازی و نوسازی تلفیقی کارکردگرا و فرهنگگرا که هدف اصلی آن امروزی سازی بافتها و فضاهای کهن شهری و احیای مدنی با رعایت جنبه های تاریخی، هنری و فرهنگی میباشد از یک طرف منجر به ایجاد جاذبه های توریستی و گردشگری و جذب سرمایه های ناشی از آن به شهر شده و از طرف دیگر منجر به ارتقاء حس تعلق محلی، ایجاد آرامش اجتماعی، کاهش حس غریبگی و ...میشود که در نهایت مطلوبیت فضای شهری را ارتقاء میدهد

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، گردشگری شهری ، بهسازی ، دیدگاه فرهنگ گرا