سنجش کارایی دیدگاه های واقع گرا و آرمان گرا در تخصیص بودجه عمرانی با رویکرد برنامه ریزی خطی (مطالعه موردی: شهرداری اصفهان)

بودجه یک برنامه ی مالی قابل پیش بینی است که بر اساس دو دیدگاه واقع گرا و آرمان گرا تدوین می شود. در دیدگاه واقع گرا،بودجه ی سال آتی ، صرفا بر اساس عملکردهای گذشته، برآورد می شود. اما در روش آرمان گرا، بودجه ی سال آتی صرفا بر اساس اهداف وآرمان های پیش روی سازمان، تدوین می گردد. سوالی که مطرح می شود این است که با توجه به ماهیت مناطق مختلف، تعدد و تنوع پروژه های عمران شهری در شهرداری ها، تخصیص بودجه بر اساس کدام دیدگاه کارایی بیشتری دارد؟ برای پاسخ به سوال مذکور ، در ابتدا سه مدل طراحی شده است. مدل اول مبتنی بر اساس اطلاعات عملکردهای گذشته در قالب مدل واقع گرا، مدل دوم بر اساسشاخص های کمی برنامه ی پنج ساله چهارم شهرداری )اصفهان 59 ( با استفاده از روش توزیع اعتبارات، در قالب مدل آرمان گرا و مدلسوم نیز بر اساس ترکیب مدل اول و دوم طراحی شده است. جهت سنجش کارایی با استفاده از نرم افزار WINQSB و از روش پارامتریک تیمر 1 که دارای رویکرد برنامه ریزی خطی است، استفاده شده است. نتایج نشان می دهد میانگین کارایی در مدل واقع گرا 55.95 ، آرمان گرا، 53.43 و الگوی ترکیبی 55.19 درصد بوده است. در واقع ترکیب الگوهای واقع گرا و آرمان گرا منجر به کارایی بیشتر در تخصیص بودجه شهرداری اصفهان شده است.

کلیدواژه ها:

تخصیص بودجه ، کارایی ، روش تیمر ، برنامه ریزی خطی ، الگوی واقع گرا ، الگوی آرمان گرا