اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر افزایش رضایت زناشویی و امید به زندگی در افراد مبتلا به ایدز

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش مهارت های زندگی بر افزایش رضایت زناشویی و امید به زندگی افراد دارایایدز بود. روش : این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه این تحقیق کلیهافراد مبتلا به ایدز مراجعه کننده به مرکز مشاوره بیماری های رفتاری شهر قم بودند. نمونه شامل ۲۰ نفر که به شیوه در دسترسانتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل با تعداد برابر (۱۰ نفر) قرار گرفتند. در این پژوهش از پرسشنامه هایرضایت زناشویی انریچ و مقیاس امید به زندگی میلر استفاده شد که آزمودنی های هر دو گروه قبل و بعد از آموزش آنها را تکمیلنمودند. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت ۲ ماه مهارت های زندگی شامل مهارت های خودآگاهی، ارتباط موثر، روابط بین فردی،حل مساله، تصمیم گیری، مقابله با خلق منفی و مدیریت استرس را آموزش دیدند. یافته ها: داده ها با آزمون تحلیل کوواریانستحلیل شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد آموزش مهارتهای زندگی رضایت زناشویی و امید به زندگی را به طور مثبت و معنیداری در گروه آزمایش افزایش داده ، در حالی که گروه کنترل هیچ تغییر معنی داری را در پس آزمون نشان ندادند. نتیجه گیری:بر اساس یافته های پژوهش، می توان پیشنهاد کرد که برای افزایش رضایت زناشویی وامید به زندگی افراد مبتلا به ایدز می تواناز مداخله آموزش مهارتهای زندگی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

ایدز ، آموزش مهارت های زندگی ، رضایت زناشویی ، امید به زندگی