چرخش رسانه ای در عرصه سیاست خارجی
چرخش رسانه ای در مواجهه با سیاست خارجی
تکنیک«چرخش»برای تشویق فرایندهای صلح آمیزو نیزدردوران تعارض و جنگ استفاده میگردد.
وقتی تصمیم گیری در سیاست خارجی اتخاذ و یا سیاستهای صلح پذیرفته میشود ، دولتها ممکن است باسه نوع راهبرد نسبت به رسانه ها ، با این سیاستها همراه شوند. مقامات سیاست خارجی و مشاوران رسانه ای می توانند رسانه ها را کنار بگذارند یا نادیده بگیرند (برای مثال هیچ پیامی را به رسانه ها منتقل ننمایند ) ؛ آنها می توانند سعی کنند یک «چرخش» ایجاد کنند یا می توانند سیاستی را بپذیرند که فقط مبتنی بر رسانه ها است (برای مثال صرفا انتشار اعلامیه های عمومی بدون هیچ گونه اقدام سیاسی «واقعی»).
دولت ها با انتخاب هر یک از این گزینه ها از راه تنظیم جریان اطلاعات بر رسانه ها تاثیر می گذارند. دولتها سعی می کند از طریق راهبرد رسانه ها بر محیط سیاسی تاثیر بگذارند و در همان حال، با قدرت های سیاسی مخالف که آنها نیز در تلاش هستند بر رسانه ها تاثیر بگذارند، رقابت کنند. وقتی دولت ها موفق می شوندکنترل رویدادهای دیپلماتیک را به دست بگیرند و مقدار بالایی از اجماع افکار عمومی را کسب کنند، رسانه های خبری حمایتگر می شوند و متخصصان روابط عمومی در نقش محافظ ، این حمایت را برعهده می گیرند. اما وقتی دولت کنترل خود بر فرایند سیاسی را از دست می دهد، رسانه ها مستقل و نقاد می شوند . در این محیط سیاسی «منفی»، نقش متخصصان پیچیده تر است و آنها تلاش می کنند برای تغییر نگرش رسانه ها و کاهش انتقادات و افزایش آگاهی و حمایتگری ، بر رسانه ها تاثیر بگذارند.
عملکرد رسانه ها در این محیط ، تحت تاثیر نظام ارتباطات سیاسی کشور، سیاست ارتباطی دولت، ساختار سیاسی- اقتصادی و مسیرهای ارتباطی خاص است که وظایف رسانه ای مرتبط را انجام می دهند. این فضای خلق شده از طرف رسانه ها ، رویدادهای سیاست خارجی را از طریق دیدگاه تعیین دستور کار منعکس می کند، بر تصمیم گیران تاثیر می گذارد و آنها را وادار می کند تا از طریق رسانه ها و با ویژگیهای خاص آنها پاسخگو باشند. لازم به ذکر است که مفهوم محیط رسانه ای شامل فرایند بازخورد است که در این محیط به معنای تصمیم های سیاست خارجی رسانه محور است (مانند سانسور و غیره).