نقدی بر تولید انبوه پیاز لیلیوم از طریق کشت بافت (توجیه فنی تولید پیاز لیلیوم)

لیلیوم یکی از گیاهان زینتی بسیار مهم از نظر محبوبیت بعد از رز، داوودی و میخک در دنیا و ایران است که با استفاده از اندام زیرزمینی (پیاز) برای تولید تجاری تکثیر میشود. محققان و نیز تولیدکنندگان تجاری این گیاه همواره به دنبال بهترین روش برای افزایش عملکرد تولید بوده اند و بنابراین هر یک از محققان بنا به دلایل توجیهی خویش روشی را برای این هدف برگزیده اند. یکی از این روشها که شاید بتوان آن را نسبت به سایر روشها جدید دانست استفاده از روش کشت بافت است. می دانیم که هدف علوم خدمت به بشریت و افزایش بهرهوری است. کشت بافت روش مناسبی برای اهداف خاص (نجات جنین، انتقال ژن، ازدیاد گیاهانی که دارای مشکل هستند و ...) است، اما پژوهشهای بسیاری برای تولید انبوه پیاز لیلیوم با روش کشت بافت گزارش شده است. به راستی تمام این محققان حتی با دلایل خویش کدام مشکل ازدیاد لیلیوم را مرتفع نموده اند آیا این گیاه برای تکثیر و تولید انبوه دارای مشکل است آیا کشت بافت به عنوان سیستم ازدیاد برای لیلیوم دارای مزیت خاص ( مانند افزایش اندازه پیاز، افزایش کیفیت، کاهش دوره تولید) میباشد آیا هر افزایش عملکردی (تولید تعداد زیاد پیازچه) مزیت محسوب می شود این مقاله با روش تحلیلی-توصیفی و نتایج پژوهش پیشین سعی دارد تا دلایل انتقادی بر رد نیاز به تولید پیاز لیلیوم از روش ریزازدیادی (که صرفا0 با هدف تولید انبوه بیان میشود و نه اهداف اصلاحی و ژنتیکی) ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

ریزازدیادی ، فلسبرداری ، کشت بافت ، گل سوسن.