بررسی رابطه بین سطح اضطراب و آموزش مهارت های اجتماعی در کودکان مبتلا به اختلال درخودماندگی در شهرستان آمل

درخودماندگی یا اوتیسم نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیر طبیعی مشخص می شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می کند و علت اصلی آن ناشناخته است . هدف از این تحقیق بررسی رابطه بین سطح اضطراب و آموزش مهارت های اجتماعی در کودکان مبتلا به اختلال درخودماندگی در شهرستان آمل بود. بدین منظور پژوهشی برروی دانش آموزان پسر و دختر مبتلا به طیف اختلال درخودماندگی سطح شهرستان آمل در سال تحصیلی 96-97 انجام پذیرتت. در این تحقیق تعداد 20 نفر از دانش آموزان مبتلا به درخودماندگی به روش نمونه گیری انتخاب شدند که به صورت رندوم به دو گروه گواه و آزمایش تقسیم شدند. شرکت کنندگان در گروه آزمایش تحت برنامه های آموزش مهارت های اجتماعی قرار گرفتند. در این تحقیق با استفاده از پرسشنامه سنجش دامنه خودماندگی که توسط اهلر و گیلبرگ و پرسشنامه اضطراب بک، داده هایی جمع آوری شدند و با بکارگیری تحلیل کوواریانس چند متغیرهداده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های این تحقیق نشان دادند که آموزش مهارت های اجتماعی بر کاهش اضطراب کودکان مبتلا به خودماندگی شهر آمل، تاثیر معنی داری دارد و لذا ضروری می باشد کاه در تصمیم گیری ها در خصوص این طیف دانش آموزان، کلاس ها یا کارگاه های فوق برنامه گنجانده شوند.

کلیدواژه ها:

سطح اضطراب ، خودماندگی ، مهارت های اجتماعی ، اضطراب.