تاثیر آموزش خوددلگرم سازی شوناکر بر احساس تنهایی و بهزیستی روان شناختی

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر آموزش خوددلگرم­سازی شوناکر بر احساس تنهایی و بهزیستی روان شناختی بود. روش­ پژوهش حاضر نیمه­آزمایشی از نوع پیش­ آزمون-پس­ آزمون با گروه گواه بود. جامعه­ آماری پژوهش شامل کلیه دانش­ آموزان دختر پایه دوم دوره متوسطه دوم شهر خرم آباد در سال تحصیلی 96-1395 بود. به منظور اجرای پژوهش غربالگری انجام گرفت که بر اساس نمرات به دست آمده 30 نفر از دانش­آموزانی که نمره آنان در مقیاس احساس تنهایی یک انحراف معیار بالاتر از میانگین و در عین حال نمره آنان در مقیاس بهزیستی روان شناختی یک انحراف معیار پایین­تر از میانگین بود به صورت تصادفی به عنوان نمونه پژوهش انتخاب گردید. سپس نمونه منتخب به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش طی 10 جسله 90 دقیقه ای به مدت 2 ماه تحت آموزش خوددلگرم­سازی قرار گرفتند. ابزار مورداستفاده در این پژوهش شامل مقیاس­های احساس تنهایی راسل و همکاران (1980) و بهزیستی روان شناختی ریف (1989) بود. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از شاخص های آماری توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیره) استفاده شد. نتایج نشان داد، آموزش خوددلگرم­سازی موجب کاهش احساس تنهایی و افزایش بهزیستی روان شناختی درگروه آزمایش شده است. بر اساس یافته­های پژوهش می­توان گفت آموزش خوددلگرم­سازی به عنوان یک مهارت می­تواند باعث کاهش احساس تنهایی و بهبود بهزیستی روان شناختی دانش­آموزان گردد. لذا، چنین برنامه­ای به­منظور کاهش احساس تنهایی و ارتقاء بهزیستی روان شناختی دانش­آموزان جهت ایجاد و حفظ سلامت روانی بیشتر در آنان به مسئولین آموزش وپرورش توصیه می­گردد.

کلیدواژه ها:

خوددلگرم سازی ، احساس تنهایی ، بهزیستی روان شناختی