بهینه سازی اثر ضخامت و شعاع ماتریس بر روی شکل دهی کشش عمیق هیدروفرمینگ ورق فلزی به روش شبکه عصبی

یکی از مسائل مهم در شکل دهی کشش عمیق به روش هیدروفرمینگ جلوگیری از پارگی ورق است که اگر فشار اولیه ( فشار سیال در لحظه اولیه تماس پانچ با ورق) و فشار ثانویه ( فشار نهایی سیال در لحظه اتمام شکل دهی) بطور مناسب تعیین شوند می توان از پارگی و چین خوردگی در ورق جلوگیری کرد همچنین در این عملیات می توان به ورقهایی بانسبت کشش بالاتر نسبت بهعملیات کشش عمیق معمولی دست پیدا کرد. در این مقاله با در نظر گرفتن فرضیاتی همچون هموژن بودن جنس ورق، حاکم بودن تنش صفحه ای ، استوانه ای بودن پانچ، استفاده از معیار تسلیم هیل جهت اعمال ضرایب ناهمسانگردی، در نظر گرفتن ورق گیر، ماتریس و سنبه به صورت صلب گسسته و بدون تغییر شکل به مدلسازی المان محدود مسئله شکل دهی به روش هیدروفرمینگ می پردازیم و سپس با تغییرات ضخامت و شعاع ماتریس از روش المان محدود مسئله را جهت رسیدن به یک شکل دهی سالم حل می نماییم. از خروجی های روش المان محدود جهت آموزش شبکه عصبی استفاده می گردد. و در نهایت به بررسی اولویت تاثیر اثر ضخامت و شعاع ماتریس می پردازیم.

کلیدواژه ها:

هیدروفرمینگ ، شکل دهی ، ضخامت ، شعاع ماتریس ، شبکه عصبی