کشاورزی با آب دریا

نیاز روزافزون به مواد غذایی به دلیل جمعیت روبه رشد جهان و کمبود آب شیرین، استفاده از منابع آب بسیار شور و ابرشور (به ویژه آب دریا) را اجتناب ناپذیر نموده است. طبق تعریف، کشاورزی با آب دریا شامل تولید محصولات کشاورزی با استفاده مستقیم از آب دریاها و اقیانوس ها می باشد. این مفهوم نسبتا قدیمی، لازم است دارای دو ویژگی بوده که صرفه اقتصادی داشته باشد. نخست تولید کافی با ارزش اقتصادی بالا داشته باشد و دوماینکه تولید آن در طولانی مدت پایدار بوده، به نحوی که کمترین خطرات زیست محیطی داشته باشد. به همین خاطر سیستم تلفیقی کشاورزی با آب دریا به عنوان یک سیستم پایدار به منظور تولید غذا با پرورش ماهی و میگو، گیاهان شورزی، جنگل های حرا و حوضچه های پرورش جلبک در این شرایط توصیه شده است. گلخانه های آب دریا یکی دیگر از این سیستم های پایدار است، که می تواند در طول سال حتی در گرم ترین و خشک ترین مناطق نوار ساحلی به وسیله آب دریا و نور خورشید محصولات ارزشمندی تولید نمایند. با اینحال، کشاورزی پایدار با استفاده از آب دریا به ویژه در سطح وسیع، هنوز به عنوان یک آرمان محسوب میگردد. این استنباط بیشتر ناشی از داشتن دید تک محصولی، تولید پایین برخی از محصولات این سیستم و برخی هزینه های زیرساختی آن می باشد. بهمین خاطر کلیدواژه موفقیت در کشاورزی با آب دریا، داشتن دید تلفیقی بهره برداری از بخش های مختلف آن می باشد. این نگرش، ضمن توجه به تولید اقتصادی، تنوع زیستی و جنبه های زیست محیطی آن، در بلند مدت به ارتقاء امنیت غذایی پایدار به ویژه در مناطق نوار ساحلی می انجامد.

کلیدواژه ها:

آتریپلکس ، خلیج فارس ، جلبک ، سالیکورنیا ، شورورزی ، شوری ، کشاورزی شورزیست ، مانگرو ، میگو