جایگاه تربیت و به کارگیری معلم در قوانین آموزش و پرورش

امروزه ضرورت برنامه ریزی و کشیدن طرح و نقشه برای نفوذ و تغییر در آینده و تغییر و تحول اساسی و حرکت از وضع موجود به سمت وضع مطلوب بر کسی پوشیده نیست. جایگاه تربیت و به کارگیری معلم در آموزش و پرورش به عنوان یک اصل اساسی در این مورد می باشد. از طرفی با توجه به ابلاغ سیاستهای کلی برنامه ششم توسعه توسط مقام معظم رهبری و جایگاه رفیع آموزش و پرورش در رشد و توسعه و پیشرفت کشور و به منظور شفافیت بیشتر وضعیت آموزش و پرورش در آستانه تدوین برنامه ششم توسعه، گزارش ارایه شده است.علیرغم تاکید پنج برنامه توسعه کشور در توسعه کمی، ارتقای کیفی، سوادآموزی بزرگسالان، ارتقای کیفیت نیروی انسانی، بهبود مدیریت منابع، افزایش سهم اعتبارات، مشارکت مردمی، توسعه مشارکتهای مردمی و... لکن هنوز چالشهای مهمی ازجمله: فقدان تفکر راهبردی و برنامه ها، فقدان نظام آموزشی پژوهش محور، کسری مداوم بودجه، کم توجهی به منابع انسانی، فقدان نگاه سرمایه ای و مولد به نظام آموزشی، نارسایی در پوشش جمعیت بازمانده از تحصیل و نرخ بی سوادی، سهم پایین اعتبارات غیرپرسنلی به پرسنلی و... وجود دارد که باید با تلاش بیشتر و مناسبتر رفع شوند. بندهایی از قانون برنامه که نیازمند نگاه راهبردی و خلاقانه و برنامه ای و تاثیرگذار داشته و به هزینه های مالی و تخصیص اعتبارات لازم و یا استقرار نظام جامعتری هم بوده چندان فعالیتی انجام نشده است و به خوبی به مورد اجرا در نیامده اند. هدف از انجام این پژوهش شناسایی و رشد جایگاه تربیت و به کارگیری معلم در قوانین آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران می باشد. روش تحقیق در مقاله حاضر تحلیلی- توصیفی است. روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای است که همراه با فیش برداری از منابع کتب حقوقی فارسی و لاتین و همچنین استفاده از منابع اینترنتی انجام خواهد شد. ابزار گردآوری اطلاعات عبارتند از فیش برداری از کتب ، مقالات و منابع اینترنتی. نتایج حاکی از آن است که مسوولیت چگونگی آموزش یا به کار گیری معلمان در طول تاریخ تعلیم وتربیت جدید نوین ایران، بدین گونه تقسیم می شده است: معاونت اداری، اداری و مالی، امور اداری و مالی، امور اداری و مالی و پارلمانی، معاونت پشتیبانی، معاونت برنامه ریزی و ارتقاء نیروی انسانی ، برنامه ریزی و توسعه مدیریت و توسعه مدیریت و پشتیبانی.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، تربیت ، معلم