بررسی فقهی وجوب و عدم وجوب امر به معروف و نهی از منکر در جامعه ( با تکیه بر آیات و روایات )

معروف و منکر که دو مفهوم متقابلند، در لغت به معنای شناخته شده و ناشناخته می باشند و در اصطلاح کارهایی که نیکی یا زشتی آن ها توسط عقل یا شرع، شناخته شده باشند، به ترتیب معروف و منکر نامیده می شوند. امر به معروف و نهی از منکر از فرایض بزرگ اسلامی هستند که هر کدام دارای شروط و مراتبی بوده که اجرای آن آثار و برکات فراوانی را به دنبال دارد، این دو از فروع دین اسلام و اجرای آن باعث برپا شدن واجبات و از بین رفتن منکرات و برقراری امنیت و آسایش در جامعه می شود. مهم ترین شرط انجام درست امر به معروف و نهی از منکر، شناخت معروف ها و منکرها و شرایط و شیوه های آن است. امر به معروف و نهی از منکر از جمله واجبات مهم دین اسلام است که اجرا یا اجرا نکردن آن تاثیر عمیق و گستردهای بر تمام ابعاد جامعه دارد. در این پژوهش سعی شده است تا مراتب، جایگاه و نقش هر یک از این دو فریضه بزرگ الهی از منظر آیات ، روایات و فقه اسلامی ، بحث و بررسی شود و وجوب و عدم وجوب آن نیز بر سطوح مختلف جامعه مورد ارزیابی قرار گیرد. نتیجه پژوهش بیانگر آن است که اجرای دقیق امر به معروف و نهی از منکر در جامعه، امری واجب و ضروری بوده و وجوب هر دو فریضه در کنار هم ، نقش بسزایی در پیشگیری از آسیب ها و همچنین تحقق یافتن اهداف عالیه جوامع بشری دارد.

کلیدواژه ها:

معروف ، منکر ، فقه ، وجوب ، عدم وجوب