سبک شناسی سروده های علیرضا قزوه، سراینده ادبیات پایداری

بررسی و گفتمان در مورد سبک یا همان شیوه نگارش هر نویسنده، از موضوعاتی است که از دیرباز مورد توجه بوده و ریشه در روم و یونان باستان دارد؛ سبک شناسی که در ایران پیشینه چندانی ندارد، یاور خواننده در ارزیابی و درک بهتر نوشته هاست. این دانش با دامنه ای گسترده و مکاتبی بسان توصیفی، تکوینی، نقش گرا و ساخت گرا و با تاثیر پذیری از دانش زبان شناسی، به سنجش آثار پرداخت. شناسه سبک هر نوشته بر آمده از هنر و شیوه نویسنده در آمیختن اندیشه و لفظ است. علیرضا قزوه، از جمله شاعران معاصر و متعهدی است که شعرش را در خدمت انقلاب و باورهای دینی قرار داده است؛ این پژوهش سعی دارد بر مبنای کتاب سبک شناسی دکتر شمسیا و با بررسی سه مجموعه مهم شعری ایشان یعنی صبح بنارس ، سوره انگور و از نخلستان تا خیابان سبک سراینده را در سطوح سه گانه زبانی، فکری و ادبی مورد شناسایی قرار دهد؛ از این رو، نگارنده با آوردن نمونه ابیاتی از قزوه، قلمی ساده و نگاهی منتقدانه برگزیده و ضمن بررسی ویژگی های ادبی و شناسایی نوآوری های وی، سروده هایش را از نگاه سبک شناسی به خواننده می نمایاند. تکیه بر آوا و موسیقی دلنشین، آرایه های لفظی سرشار، آمیختگی عاطفه نرم با ضخامت و صلابت حماسی، روانی کلام با نمایه اندوه و شکوه، رنگ و بوی عرفان، صور خیال و ساختار نحوی خاص از شناسه های سبک این سراینده عرصه ادب انقلاب و مقاومت ایران هستند که بدان ها اشاره می گردد.

کلیدواژه ها:

سبک شناسی ، ادبیات ایران ، انقلاب ، قزوه