بررسی سبک شناسانه دعای ابوحمزه ثمالی

دعا و مناجات، رازگویی بنده و بیان عجز و نیاز او به پیشگاه خداوند است و مهم ترین و برترین عمل به منظور ایجاد و حفظ ارتباط روحی و معنوی انسان با خداوند است. در این میان دعای ابوحمزه ثمالی یکی از ادعیه ارزشمند است که آن حضرت ابو حمزه ثمالی، یکی از اصحاب خاص خویش واز راویان حدیث و فقهای بزرگ کوفه تعلیم داده است. پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی به بررسی سبک شناسانه یاین دعای شریف می پردازد و آن را در سه سطح: آوایی، نحوی و معنایی بررسی می کند. و از این رهگذر گوشه هایی از لطایف، دقایق و رموز هنری و ویژگی های زیباشناختی این دعای شریف را آشکار می سازد. در این دعا ایشان از سطح اوایی برای خلق موسیقی و تاثیرگذاری است بیشتر کلام بهره گرفته است و در سطح نحوی، برای انتقال هر چه بهتر و موثرتر مفاهیم و با دقت در اسلوب بیانی، از جمله های با ساختار مختلف بهره برده و لفظ و معنا را هماهنگ نموده است و در سطح معنایی، با تکیه بر علم بیان و به کارگیری انواع تشبیه، استعاره، مجاز لفظ را در خدمت معنای مورد نظر قرار داده است. و در کنار القایی مفاهیم به جنبه ادبی و زیباشناختی نیز توجه داشته است و همه سطوح فوق حول محور کلی دعا یعنی توحید می چرخد.

کلیدواژه ها:

امام سجاد (این) ، ابوحمزه ثمالی ، دعا ، سبک شناسی