بررسی چرایی استفاده ازشکل های ملهم از خورشید در فرهنگ ایرانی

هنر به طور کلی، قدرتمندترین شیوه بیانی است که انسان به وجود آورده تا از طریق آن درباره جهان،انسان یا درون خود مفهومی را بیان کند هنر هر قومی بازگوکننده نحوه ی اندیشه و جهان بینی و معتقدات وسنت های آن قوم است آثار هنری نتیجه تجربه و احساسی بشر هستند و احساسات و ادراکات او را نسبتبه جهان نمایان می کنند. همه خوب میدانیم که اشعه خورشید منبع نور و حرارت مواد غذایی و سوخت وقدرت است در طی حرکت ظاهری روزانه خود در آسمان به رشد گیاهان کمک می کند، زمین را گرممی کند و آب را از منابع مختلف طبیعت به بخار تبدیل می کند و در تولید بارها سهیم است و اعمال بسیاردیگری نیز انجام می دهد که جملگی آنها برای حیات انسانی اهمیتی حیانی دارد و اهمیت خورشید درادامه حیات بر هیچ یک از ما پوشیده نیست این ستاره بخاطر نقشی که در زندگی بشر دارد همواره موردتوجه انسانها بوده و هست با مروری بر تحولات تاریخی جوامع در ادوار مختلف مکان های متفاوت رویزمین همواره با نشانه هایی از این کره آتشین برخورد می کنیم که به گونه های متفاوت با آن برخورد شدهاست (آموزگار، 22:1374). در واقع مکانی را پیدا نمی کنیم که در دوره ای محل زندگی انسانها بوده باشد و نشانی از خورشید در آنجا یافت نشود چه دوران های ابتدایی غارنشینی و چه در دوره هایکشاورزی و تمدن های اولیه و حتی در دوران ظهور مذاهب اولیه نیز نشانه خورشید همیشه بر بالاترینقدرت ها همراه بوده است. اگر چه با گذشت زمان و ظهور مذاهب الهی و تردید در پرستش خدای یکتا و ازطرفی دیگر با پیشرفت علمی انسان در این ادوار نگرشی اساطیر گونه از خورشید وا نهاده شده اما بقایایی ازآن در بین مردمان و اقلیم با ویژگی های خاصی خود بر جای مانده است در واقع این بقایا جزیی از مجموعهفرهنگ عامه هر قومی است که در طی قرون و اعصار سینه به سینه انتقال پیدا کرده و در هر دوره با جهانبینی آن دوره مطابق و همگون شده است. خورشید در مفهوم عرفانی و در اصطلاح صوفیه عبارتست از نور حق سبحانه در اصطلاح سالکان کنایه از روح است زیرا روح در بدن به منزله آفتاب است و ماه به منزله مهتاب از این رو گفته اند نور روح است.