صلاحیت کیفری دادگاه های ایران نسبت به جرایم ارتکابی غیر ایرانی در خارج از کشور در قانون مجازات اسلامی 1392

انواع صلاحیت در حقوق جزای بین الملل را می توان به دو دسته تقسیم کرد. دسته اول، اصل صلاحیت سرزمینی است که به موجبآن تمامی جرایم ارتکابی در قلمروهای حاکمیتی یک کشور، فارغ از ملیت و تابعیت مرتکب، قابل پیگرد توسط محاکم آن کشور میباشد. دسته دوم اصول صلاحیتی فرا سرزمینی است که دولتها با توسل به آن ها جرایم ارتکابی خاصی که در خارج از کشور ارتکابمی یابند را تحت شرایطی تعقیب می نمایند. دسته اخیرالذکر از لحاظ مرتکب جرم به دو گونه تقسیم می شود. گونه اول شامل جرایمیاست که توسط اتباع یک کشور ارتکاب یافته و به لحاظ پیوندی که میان مرتکب و دولت متبوع وی وجود دارد، محاکم کشور متبوعتحت شرایطی صلاحیت رسیدگی به آن جرایم را دارند. گونه دوم شامل جرایمی است که توسط اتباعی غیر از اتباع آن کشور رخ دادهولی جرایم مذکور به جهتی به کشوری غیر از کشور محل وقوع، مرتبط می شود. در این مقاله با نگاهی به قانون مجازات اسلامیمصوب 1392 ؛ تاکید بر گونه دوم از دسته دوم است تا صلاحیت محاکم ایران نسبت به جرایم ارتکاب یافته توسط اشخاص غیر ایرانیمشخص شود.

کلیدواژه ها:

حقوق جزای بین الملل ، اصل صلاحیت سرزمینی ، اصول صلاحیتی فراسرزمینی ، نظام حقوقی ایران