اجرای حقوق بشر در شرایط اضطراری از منظر کنوانسیون های حقوق بشر و نظام حقوقی ایران

یکی از مباحث مهم حقوق بین الملل موضوع حقوق بشر و احترام و اجرای حداکثر نسل های سه گانه آن است که در زمره قواعد آمره بین المللی محسوب گردیده و تکالیف دولت ها جلوگیری از هر گونه نقض حقوق مزبور و تلاش و مساعدت در تامین آن مهم است.حمایت از حقوق بشر و آزادیهای بنیادین در کنوانسیون های مقرر بین المللی درج گردیده و دولت ها با هر نوع رژیم سیاسی اعم از تمامیت خواه یا آزادی گره ،موظف به اجرای گسترده و تمام عیارحقوق بشر و موازین مرتبط با آن می باشد.از جمله موضوعاتی که این حمایت را با تهدید روبرو می سازد ،مسیله شرایط اضطراری است که می تواند ابزاری برای نقض یا نادیده گرفتن حمایتی باشد که به طور عادی توسط حقوق بشر تدارک می گردد.برای احتراز از این امر،لازم است شرایط مقرر در کنوانسیون های مهم حقوق بشری و هم چنین وضعیت نظام حقوقی ایران در خصوص اجرای حقوق بشر در وضعیت اضطراری مورد توجه جدی قرار گیرد.در نظام حقوقی ایران نیز ازادی های مشروع هم سنگ با استقلال و تمامیت ارضی کشور تلقی گردیده که تفکیک ناپذیرند وحفظ آنها وظیفه دولت و آحاد ملت است و هیچ فرد یا مقامی حق ندارد به تمام استقلال یا تمامیت ارضی کشور ، آزادی در شروع را ،هر چند با وضع قوانین و مقررات ،سلب نماید.نگارنده در این مقاله در تلاش است تا ضمن تعریف از وضعیت اضطراری ،معیار های حاکم بر تعلیق یا تحدید اجرای حقوق بشر را در این شرایط از منظر کنوانسیون های حقوق بشری و نظام حقوقی ایران مورد شناسایی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

حقوق بشر ، وضعیت های اضطراری ، اختیارات اضطراری ، کنوانسیون های حقوق بشر ، حقوق ایران