فراوانی تشخیص و تفریق زردی لاشه گاو به روش دیازو و لرج

زردی یک علامت کلاسیک بیماریهای کبدی و بیماریهایی است که باعث افزایش میزان سرمی بیلی روبین و تجمع آن در بافتهای بدن می شود و قضاوت آن در بازرسی بعد از کشتار عمدتا حذف لاشه می باشد . با توجه به اینکه زرد رنگ بودن لاشه دام می تواند دلایل نژادی ، تغذیه ای و سنی داشته باشد، تفریق این دو فرم از همدیگر بعضا دشوار است و لذا ارائه یک راهکار مناسب و سریع در تفریق این حالت حائز اهمیت است . در این تحقیق در مجموع ۴۸۰ نمونه خون و چربی از ۲۴۰ لاشه گاو به ظاهر زرد رنگ که د ر بازرسی کشتارگاهی قابل مصرف تشخیص داده شدند مورد بررسی قرار گرفت، تعیین بیلی روبین تام و مستقیم سرم به روش دیازو به منظور تفکیک انواع زردی فیزیولوژیک و پاتولوژیک و آزمایش لرچ تنها جهت تفریق این دو نوع زردی به شکل کیفی انجام شد . از ۲۴۰ نمونه ی خون بررسی شده ۳۹ نمونه ۱۶/۲۵) درصد ) دارای مقادیر بیلی روبین تام سرمی بیش از حد نرمال ( نرمال = (۱/۴ با میانگین ۲/۷۸ و ۱۸ نمونه ۷/۵) درصد ) دارای مقادیر بیلی روبین مستقیم بیش از حد نرمال (۴/۴) بود . با توجه به این نتایج ۷/۵ درصد از نمونه لاشه های مورد بررسی زرد رنگ دار ای زردی بودند . از طرفی نتایج آزمایش لرچ نشان داد ۴۵ عدد از نمونه ها دارای زردی مرضی بوده اند . بر اساس نتایج آزمون دیازو یافته های به دست آمده از بازرسی کشتارگاهی بیشترین نوع زردی پاتولوژیک از نوع پس کبدی و کبدی بوده است و فرم پیش کبدی کمترین نوع زردی مرضی شناخته شد و نتایج این مطالعه نشان می دهد جهت تفکیک صحیح انواع زردی در هر بازرسی کشتارگاهی علاوه بر معاینات چشمی آزمایشات پاراکیلینیکی نیز نیاز است .