بهسازی و توانمندسازی محلات حاشیه نشین در راستای توسعه پایدار زیست محیطی (نمونه مورد مطالعه: محله چهارده معصوم در شهرستان نیشابور

محلات حاشیه نشین همواره به دلیل تمرکز محیطی، کانون مخاطرات محیط زیستی می باشند و این مسیله به خصوص در محلات حاشیه نشین شهرهای در حال توسعه نمود بیشتری می یابد. به همین جهت بهسازی، ساماندهی و توانمندسازی محلات حاشیه نشین در راستای توسعه پایدار شهری ضروری به نظر می رسد. این پژوهش به صورت توصیفی – تحلیلی است و سعی دارد تا با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی به بازشناسی مولفه های موثر زیست محیطی در بهسازی، ساماندهی، توانمندسازی محلات حاشیه نشین در جهت رسیدن به توسعه پایدار بپردازد. برای نیل به این هدف محله چهارده معصوم در شهرستان نیشابور انتخاب و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که مولفه های زیست محیطی در سه دسته وضعیت محیط طبیعی (بهداشت محیط (آب، هوا، خاک))، آلودگی ها (آلودگی آب، آلودگی صدا، آلودگی هوا، آلودگی خاک)، فضای سبز (پوشش گیاهی، باغ ها و اراضی کشاورزی) از جمله مولفه های تاثیرگذار در جهت افزایش توسعه پایدار، محلات حاشیه نشین می باشند، که باید مورد توجه قرار گیرند. راهبردها، سیاستگذاری ها و پیشنهادها کاربردی بوده و می تواند راهبردی برای آگاهی طراحان نسبت به چگونگی تاثیر زیست محیطی در جهت افزایش توسعه پایدار در محلات حاشیه نشین را فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

بهسازی ، توانمندسازی ، حاشیه نشینی ، توسعه پایدار ، زیست محیطی ، محله چهارده معصوم