تولید پروتیینهای نوترکیب در میزبان های گیاهی

حدود ده هزار سال است که تغییرات ژنتیکی توسط انسان ها انجام شده است، تا با تولید مثل انتخابی محصولات کشاورزی، حیوانات و میکرو ارگانیسم ها به ویژگی هایی از جمله مقاومت بالاتر به بیماری ها، کارایی بالاتر و کیفیت بهتر دست یابند. باپیشرفت در شناخت متابولیسم، بیولوژی و فیزیولوژی سلول های گیاهی، استفاده از ان ها به عنوان یک جایگزین مناسب برای تولید محصولات نوترکیب مورد توجه قرار گرفته است. از فواید این سیستم کارایی تولید پروتیین بالا، تغییرات پس از ترجمه ای یوکاریوتی، خطر کم در آلودگی به پاتوژن های انسانی و حیوانی و مقیاس پذیری بالا می باشد. سیستم بیان گیاهی دارایاشکال مختلفی است، از جمله سیستم بیان دانه، برگ، گیاه کامل، سلول های معلق، ریشه مویین، خزه، ریزجلبک و داکوید. هر کدام از این بخش ها نقاط ضعف و قدرت خاص خود را دارند. معمولا بسته به نوع پروتیین نوترکیب، مقیاس، هزینه و فرآیند های بالادستی و پایین دستی از این سیستم ها استفاده می شود. این قابلیت تنوع میزبان موجب شده است که دسترسی به تولید سریع پروتیین نوترکیب، تولید در مقیاس زیاد و فرصت استفاده از پروتیین ها به صورت خوراکی امکان پذیر باشد

کلیدواژه ها:

پروتیینهای نوترکیب ، میزبان گیاهی ، تغییرات ژنتیکی