مکان یابی پایگاه های اسکان اضطراری و هدایت بهینه زلزله زدگان به مکانهای تخصیص یافته (مطالعه موردی: تهران- محله چیذر)

وقوع زلزله های شدید همواره اثرات زیانبار و جبران ناپذیری را خصوصاً در شهرهای بزرگ و پرجمعیت در جنبه های فیزیکی، اجتماعی و اقتصادی به همراه دارد و همواره باعث بی سرپناه شدن جمعیت زیادی می گردد. اولین و مهم ترین نیاز اساسی آسیب-دیدگان ناشی از زلزله داشتن سرپناه می باشد. بازماندگان با وجود از دست دادن اعضای خانواده، بستگان و خانه و زندگی خود، بایستی از امکانات اولیه زندگی شامل سرپناه، غذا، آب و امنیت برخوردار باشند. همچنین ترک کامل بازماندگان از محله خود برای ایجاد سرپناه، ویرانی بیشتر ساختمانها و از بین رفتن اموال را به همراه دارد و اثرات نامطلوب روانی بر اعضای خانواده هایی که از منطقه خود دور شده اند، می گذارد. از این رو بهتر است جمعیت آسیب دیده مناطق خود را ترک نکنند.این تحقیق با هدف ارائه الگویی جهت تخصیص پایگاه های اسکان اضطراری موجود در محله، برای زلزله زدگان انجام شده است. در این پژوهش، براى به دست آوردن اطلاعات از برداشت های میدانى و مطالعات کتابخانه ای استفاده گردیده است. سپس به شناخت کامل از ناحیه مورد مطالعه پرداخته شده و در مرحله تجزیه و تحلیل، با توجه به ماهیت تحقیق از سیستم اطلاعات جغرافیایى استفاده شده است. نرم افزارهای مورد استفاده Excel, MATLAB و ArcGis می باشد. در ابتدا، پس از شناسایی فضاهای باز، متناسب با بعضی معیار ها مناسب ترین مکانها انتخاب شدند، سپس ظرفیت هر یک متناسب با مساحت زمین و حداقل فضای مورد نیاز برای هر نفر تخمین زده شده و با توجه به جمعیت افراد بی پناه و فاصله پایگاه های اسکان، این مکانها برای تخصیص به افراد بی پناه در نظرگرفته شد. فضای اختصاص یافته جهت اسکان اضطراری54752 مترمربع می باشد. جمعیت کل بی سرپناهان 15418 نفر تخمین زده شده است که 13003 نفر آن مربوط به قسمت جنوبی محله و 2415 نفر مربوط به شمال محله می باشد، ظرفیت فضای اسکان اضطراری نیز 16155 نفر می باشد که 13205 نفر مربوط به جنوب محله و 2950 نفر نیز مربوط به شمال محله است

کلیدواژه ها:

اسکان اضطراری ، تخصیص منابع ، مکان های تخصیص یافته ، فضای باز ، پایگاه