واکاوی نظریه ارتباط گرایی زیمنس

ارتباط گرایی در چند سال اخیر به عنوان یک نظریه یادگیری جدید در محافل علمی مطرح شده است.این نظریه را اولین بار جورج زیمنس ( 2005)و استفان داونز ( 2006)مطرح کردند (به نقل از فردانش، 1392.)زیمنس استاد دانشگاه منیتوبای کانادا دارای آثاری در زمینه ی شبکه های یادگیری و نظریه ارتباط گرایی،زیستبوم یادگیری و آموزش و یادگیری در عصر دیجیتال است. در چند دهه اخیر یادگیری شاهد دیدگاهها ونظریه های جدیدی بوده است که به طورجدی نظریه های پیشین را به چالش کشیده است به طریقی که برخی ایننظریه ها را پارادایمی جدید در تعلیم و تربیت تلقی مینمایند. گسترش فناوریهایی مثل شبکه های جهانی، انفجاراطلاعات، کاهش نیم عمر دانش، رشد آموزشهای مجازی سبب ظهور دانش ارتباطی و نظریه ارتباط گرایی (کهحاصل پیوند معرفت شناسی و فنآوری است) شده است این نظریه بر دانش ارتباطی و دانش توزیع شده و از طرفدیگر بر فناوریهای نوین (شبکه ها) استوار است. که در تلاش است تا دیدگاه جدیدی را در معرفت شناسی و پیروآن متناسب با عصر دیجیتال یک نظریه یادگیری جدید ارائه نماید محققین در این مقاله قصد دارند تا ضمن امانتداری نسبت به محتوا، این نظریه را با بررسی آثار دکترزیمنس و سایر افرادی که در این زمینه آثار و مطالعاتی داشته اند ، ایده های مرتبط را به چالش کشیده و درنهایتیک رویکرد متناسب با عصر دیجیتال را در آینده به جامعه اطلاعاتی که تشنه مفری در این مسیر پرتلاطم استمعرفی نمایند که در این مجال خلاصه ای از نظریه فوق به همراه دلالتهای تربیتی آن و نقدهای مطرح شده بر آنارائه میشود

کلیدواژه ها:

ارتباط گرایی ، یادگیری شبکه ای ، یادگیری