مادر یا معشوق ادیپی درسنت های ادبی غزل فارسی

معشوق غزل فارسی با چهره مبهم و مه آلود، یکی از موضوعاتی است که به سختی میتوان نظری جامع و شامل را در باره آنبیان کرد. در این نوشتار از زاویه روانکاوی فروید به تحلیل و بررسی این مخاطب یا معشوق پرداخته می شود تا همزمان با آوردن نمونههای شعری وبیان سنت های غزل فارسی مطرح شود که مخاطب اصلی و بنیادی در غزل عاشقانه فارسی در واقع مادر یا شخصیتی باویژگیهای مادر گونه است مادری که از دیدگاه کودک تثبیت شده در دوره دهانی رشد (یکی از مراحل رشد روانی جنسی روانکاوی -فروید) به او در غزل های فارسی پرداخته می شود.روش پژوهش در این مقاله، توصیفی – تحلیلی است که به صورت کتابخانه ای انجامشده است.

کلیدواژه ها:

غزل ، معشوق ، روان کاوی ، کودک ، مادر