بررسی و تحلیل موانع و مشکلات بهسازی بافت فرسوده ( نمونه موردی منطقه 15 شهرداری تهران )

بافت فرسوده، محدوده آسیب پذیر شهر در برابر مخاطرات طبیعی ( به ویژه زلزله ) است که نیازمند برنامه ریزی و مداخله هماهنگ برای سازماندهی است. مشخصه این بافت ابتدا ناپایداری و سپس نفوذپذیری و ریزدانگی است و سرانجام مجموعه ای از سایر نارسایی های کالبدی، حرکتی، زیست محیطی، اجتماعی - اقتصادی و مدیریتی است. پهنه های فرسوده که بخش قابل توجهی از شهرها را تشکیل می دهند مهمترین پتانسیل برای استفاده از زمین جهت اسکان جمعیت، تأمین فضاهای باز خدماتی و بهبود محیط زیست نیز محسوب می شوند. عدم توجه به این پهنه ها، شهرها را به توده ای میان تهی تبدیل می نماید که ناهنجاری های اجتماعی و کالبدی تخریب کننده ای را برای شهر به دنبال دارد، تهران نیز از این امر مستثنی نیست و در درون خود پهنه های فرسوده بسیاری دارد که توجه به برنامه ریزی برای نوسازی و بهسازی آنها می تواند ضمن حل مسائل موجود در داخل آنها بخشی از نیازهای توسعه شهر را نیز برآورده سازد. از سوی دیگر مدیریت شهری با استفاده بهینه از پهنه های فرسوده داخل شهری می تواند از رشد حاشیه ای شهر جلوگیری کند. بافت فرسوده منطقه 15 شهر تهران در بخش شمال غرب این منطقه واقع است و 246 هکتار وسعت دارد، بخش اعظم بافت فرسوده، منطقه 15 در حد فاصل خیابان های هاشم آباد از شرق، فدائیان اسلام از غرب، بعثت از جنوب و شوش از شمال قرار گرفته است. در این مقاله کاربردی با رویکردی توصیفی - تحلیلی سعی نموده ایم با بررسی میدانی و شناسایی کلی محدوده، موانع و مشکلات بهسازی بافت فرسوده محدوده مورد مطالعه را شناسایی و اقدامات مورد نیاز جهت احیاء آن را بررسی و ارزیابی نماییم.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، ناپایداری ، نفوذپذیری ، پهنه های فرسوده ، ساماندهی ، منطقه 15 تهران