ارتباط خودکارآمدی جسمانی و جهت گیری هدفی با لذت از فعالیت بدنیدر دختران و پسران نوجوان

تحقیق حاضر با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی و جهت گیری هدفی با لذت از فعالیت بدنی دردختران و پسران نوجوان انجام شدهاست. شرکتکنندگان در این تحقیق 584دختر و پسر نوجوان (بامیانگین سنی 15سال) از استانهای تهران، اصفهان و قزوین بودند. ابزار اندازه گیری تحقیق شامل:پرسشنامه های خودکارآمدی جسمانی دایکمن، جهت گیری هدفی دودا و لذت از فعالیت بدنی متلبود. پرسشنامه ها بین دو نیمسال تحصیلی توسط دانش آموزان تکمیل شد. به منظور تجزیه و تحلیلداده ها، از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس چند متغیره و رگرسیون چند متغیره استفاده شد( P<0/05)یافته های تحقیق بین توانایی جسمانی ادراکشده، اطمینان از خودنمایی جسمانی،تکلیف مداری و خودمداری با لذت از فعالیت بدنی همبستگی معنادار مثبت را نشان داد. در خردهآزمون لذت از فعالیت بدنی، بین دختران و پسران اختلاف معنادار مشاهده شد. نتایج رگرسیون چندمتغیری معناداری مدل را نشان داد. یافته ها نشان میدهد که میتوان با افزایش خودکارآمدی و جهت-گیری هدفی نوجوانان، لذت از فعالیت بدنی آنها را افزایش، به دنبال آن ملالت از فعالیت بدنی راکاهش داد و در نهایت، افزایش لذت از فعالیت بدنی را میتوان عامل افزایش مشارکت در فعالیتبدنی و پایبندی به آن در نوجوانان دانست

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی جسمانی ، جهت گیری هدفی ، لذت از فعالیت بدنی ، ملات ازفعالیت بدنی ، نوجوان