ارزیابی و اولویتبندی پایداری اجتماعی )درجه روستاگرایی( در مناطق روستایی

مفهوم پایداری دردهه های اخیر به محور اصلی مباحث دربسیاری از رشته های علمی تبدیل شده است. درمفهوم «پایداری» حفظ سرمایه های انسانی، طبیعی ،اجتماعی و اقتصادی در راستای عدالت بین نسلی در کانون توجه قرار می گیرد. دراین بین«پایداری اجتماعی» به عنوان یکی از ابعاد توسعه پایدار بیشتر با ابعاد کیفی همگام است و از طریق مفاهیمی چون« زندگی انسان» و «احساس رفاه» درمحیط اجتماعی ارزیابی می شود. پژوهش حاضر به بررسی سطح پایداری اجتماعی و اولویت بندی ان ها در سه مرکز روستایی حوزه ابخیز زیدشت از طریق شش شاخص و 18 متغیر پرداخته است. جهت اولویت بندی پایداری اجتماعی از روش تاپسیس استفاده شده است. با توجه به نزدیکی نسبی به راه حل ایده ال(C) نتایج نشان داد که روستای کلانک دارای اولویت اول(0/7456) روستای زیدشت اولویت دوم(0/6003) و سنگین اولویت سوم(0/2303) را به لحاظ پایداری اجتماعی دارند. نتایج اندازه گیری و سطح بندی پایداری اجتماعی درمراکز روستایی در منطقه مورد مطالعه با بهره گیری از الگوریتم تاپسیس مبین کامل این مدل با مشاهدات تجربی است.

کلیدواژه ها:

اولویت بندی ، پایداری اجتماعی ، حوزه آبخیز زیدشت ، توسعه پایدار روستایی