بررسی جایگاه معناگرایانه آب در معماری اسلامی ایرانی

حضور عناصر طبیعت بالاخص آب در کنار معماری سنتی ایران همیشه چشمگیر و غیرقابل انکار بوده است، آب از نظر فلسفی اشاره به مفاهیمی چون پاکی و طراوت و حیات دارد. آب که سرمنشاء وجود هستی است، یکی ازعناصر مقدس ایرانی به شمار می رود، در نتیجه دارای حرمت است و گویی آب گذرگاهانسان برای ورود به دنیایی دیگر می باشد، لذا مکان یابی در تمامی جوامع بشری نشان داده است که آب به عنوان یک عنصر حیاتی و مادی در شکل گیری، مؤثر بوده است. به علت اهمیت بسیار آب به عنوان عنصری مهم در زندگی مادی و ساختار زیست محیطی انسان، افزوده شدن، بعد معنوی و ارزش نمادی به این عنصر از طرف جامعه در طی زمان امری طبیعی به نظر می رسد. در این تحقیق به روش تحلیلی- توصیفی در ابتدا به بررسی معنا و مفهوم آب در معماری ایرانی اسلامی و چگونگی استفاده از این نماد در القای مفاهیم معنوی پرداخته و سپس به روش توصیفی مقایسه ای با تشابهات و تفاوت های این مفهوم در دوره قبل و بعد از اسلام پرداخته می شود. فرضیه به دست آمده نشان از اهمیت مفهوم آب از گذشته تا به امروز و به غیر از جنبه مادی، بعد معنوی که نمادی از زندگی می باشد، دارد.

کلیدواژه ها:

آب ، معماری اسلامی ایرانی ، معناگرایی