مدلسازی کیفیت هوای شهر تهران با استفاده از سیستم استنتاج فازی

کیفیت هوا در شهرهای بزرگ در ارتباط با اثرات مستقیم و غیر مستقیمی که بر سلامت انسان و محیط زیست دارد یکی از نگرانی های اصلی هر کشوری به حساب می آید در سال های اخیر به دلیل گسترش شهرنشینی افزایش ذرات معلق و گازهای آلاینده به عنوان مشکل جدی در بسیاری از کشورها مطرح شده است میزان آلودگی هوا با شاخص کیفیت هوا بررسی می شود این میزان در هر کشور با توجه به توسعه استانداردهای شاخص کیفیت هوای ملی در ان کشور بیان می شود جهت محاسبه ی این شاخص از مقادیر غلظت آلاینده های اصلی که طی یک دوره مشخص به دست آمده اند استفاده می شود اما چگونگی ارتباط این داده ها و تهیه شاخص بهینه یکی از مراحل اصلی تهیه نقشه آلودگی هوا در هر منطقه می باشد شهر تهران یکی از آلوده ترین شهرهای دنیا به شمار می آید بنابراین در این تحقیق توانایی استفاده از روش استنتاج فازی در تهیه نقشه آلودگی شهر تهران مورد بررسی قرار گرفت بدین منظور از داده های اندازه گیری شده غلظت ذرات معلق با قطر کمتر از دو و نیم میکرون PM2.5 دی اکسید نیتروژن NO2 و مونوکسید کربن CO فصل پاییز سال 1393 در هشت ایستگاه از شهر تهران به عنوان آلاینده های اصلی جهت برآورد شاخص کنترل کیفیت با استفاده از منطق فازی استفاده شد سپس شاخص کیفیت هوا از دو روش محاسبات آماری معمول و روش فازی به دست آمد نتایج حاصل حاکی از آن است که روش فازی به دلیل در نظر گرفتن بازه های پیوسته از مقادیر معیارها و اعمال قوانین دانش مبنا در طول دوره مطالعاتی به واقعیت نزدیکتر است و جهت تهیه نقشه های آلودگی از کارآیی بیشتری برخوردار می باشد

کلیدواژه ها:

آلودگی هوا ، منطق فازی ، شاخص کنترل کیفیت هوا ، سیستم اطلاعات مکانی