تاثیر بسترهای مختلف کشت و کاربرد نانواکسیدروی و سولفات روی بر برخی از صفات مرفولوژیک و متابولیت های ثانویه گیاه مینا چمنی (Bellis Perennis)

بستر کشت مناسب، بستری است که نیازمندی های گیاه شامل آب و مواد غذایی لازم را تأمین و در دسترس گیاه قرار دهد. روی عنصر کم مصرف بسیار مهمی است که وجود آن برای فعالیت های متابولیکی در گیاهان ضروری است. استفاده از نانو کودها ساده ترین و موثرترین شیوه به منظور کاهش تلفات عناصر غذایی و افزایش کارایی مصرف کودها است. به منظور ارزیابی اثر بسترهای مختلف کشت و کاربرد نانو اکسید روی و سولفات روی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار و با سه سطح بستر خاکی (بستر1 ( 2 قسمت خاک باغچه، 2 قسمت خاک برگ و 1 قسمت خاک ماسه) بستر 2( 2 قسمت خاک باغچه، 1/5 قسمت خاک برگ و 1 قسمت خاک ماسه) بستر 3 ( 2 قسمت خاک باغچه، 1 قسمت خاکبرگ و 1 قسمت خاک ماسه)) و شش سطح تیمار کود روی ( چهار سطح نانو اکسیدروی ( 0، 2/5، 5 و7/5 در هزار به صورت محلول پاشی) و دو سطح سولفات روی (30 و 60 کیلوگرم در هکتار مخلوط در خاک)) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که تیمارهای بستر کاشت و سطوح مختلف کود روی، اثرات معنی داری بر روی صفات میانگین ارتفاع ساقه گل دهنده، وزن تر و خشک اندام هوایی و تعداد گل در بوته، داشت. همچنین بیشترین مقدار کلروفیل a ، b و کل در سطح غلظت 2/5 در هزار نانواکسید روی به دست آمد. مصرف تیمارهای کودی در غلظت های بالاتر باعث افزایش نسبی میزان فنل شد به طوری که بالاترین مقدار فنل در ترکیب تیماری 7/5 در هزار نانواکسید روی و بستر کاشت 2 بدست آمد. با افزایش غلظت سولفات روی در تمامی بسترهای کاشت، از میزان فلاونوئید کاسته شد و با افزایش غلظت نانواکسید روی در بسترهای مختلف بر میزان فلاونوئید افزوده شد. بیشترین مقدار آنتوسیانین و کارتنوئید در ترکیب تیماری 2/5 در هزار نانواکسید روی به ترتیب در بستر کاشت 2 و 1 بدست آمد.

کلیدواژه ها:

مینای چمنی ، بستر کشت ، نانواکسید روی ، سولفات روی