انگارۀ طراحی پردیس کودک با رویکرد روانشناسی محیطی

دوران کودکی هر فرد می تواند شکل دهنده ی هویت بزرگسالی وی باشد و این امر با در نظر گیری مکانی که کودک در آن رشد کرده و بالیده شده است قابل تصور است در حقیقت شکل گیری هویت از مکان سرچشمه می گیرد و مکان نیز از شاخصه های متعددی ساختار می یابد امااتصال و پیوند مکان منوط بر شکل گیری احساس وابستگی و حس تعلق به مکان است که خوداز ابعاد مکانی( کالبدی ) ، فرایندی( روانشناسانه ) وشخص ، تشکیل می شود . لذا مکان با عامل های تشکیل دهنده خود، حس تمایز و استمرار را در شخص محقق ساخته و هویت او را شکل می دهد .پردیس کودکان از جمله محیط هایی است که می تواند زمینه رشد و شکوفایی کودک را فراهم آورد . برای ایجاد این محیط فرهنگی و کمکآموزشی، ابتدا باید کودک را شناخت و روحیات و نیازها و دنیای او را کنکاش کرد. همگام با شناخت نیازهای کودک از طریق بررسی روانشناسان ومفاهیمی مانند رویکرد روانشناسی محیطی در جهت ایجاد فضای مناسب برای کودکان و تأثیر هر یک از عوامل موثر فضایی معماری بر پرورش کودکان و چگونگی اولویت بندی آن ، فضای معماری را طراحی کرد که در پرورش اندیشه،رفتار و خلاقیت کودکان مؤثر باشد. روش انجام مطالعه با شرایط کالبدی و زمینه ای پروژه در شهر تهران، و تهیه سناریو مناسب برای طراحی یک فضای آموزشی مناسب با کودک و نوجوان بصورت کتابخانه ای مشاهده و مصاحبه با افراد صاحب نظر بوده و کیفی- همبستگی است در نتیجه گیری عوامل مهم طراحی فضای معماری برای کودک بررسی شد