بازاندیشی رابطه انسان و طبیعت و پیوند آن با نسل جدید حقوق بشر

به نظر میرسد؛ در پاسخ به تخریب گستردهی طبیعت توسط انسان در دورهی مدرنیته، دورهی جدید از تعامل انسان و طبیعت آغاز شده است. بشریت امروز دریافته است که؛ همهی انسانها سرنوشت مشترک دارند و این سرنوشت که همان آیندهی بشریت است، در حال حاضر دچار بحران شده است. پژوهش حاضر از طریق روش تحلیل متن کنوانسیونهای بین المللی در دهههای اخیر سعی دارد برداشت های جدید از رابطه انسان و طبیعت را بررسی کند. بر اساس یافته های این مقاله؛ برخلاف دورهی فئودالیته که انسان جزئی از طبیعت به حساب میآمد در دورهی جدید، طبیعت جزئی از حقوق انسان است. در رویکرد جدید به محیط زیست، حق داشتن و برخورداری از محیط زیست سالم، به طورکلی مستقل از حقوق زیست- محیطی قلمداد میگردد و در مجموعهی نسل جدید حقوق بشر قرار میگیرد که اصطلاحاٌ آن را حقوق همبستگی می نامند. این حقوق، نه جایگزین حقوق بشر موجود در جامعهی جهانی می شود و نه به آن وابسته است، بلکه شناسایی این حقوق به منزلهی پاسخی است که جامعهی بینالمللی در برخورد اوضاع و احوال متحول و متغیر، و در برابر خطر بنیانهای زیستی بشر به آن داده است. مسئولیت این نسل بیشتر به عهدهی جامعه جهانی میباشد و افراد و جوامع و حتی دولتها در مقام مدعی قرار میگیرند . تأکید این پژوهش بر بازخوانی رابطه انسان و طبیعت در دورهی جدید و هدف از آن ایجاد انگیزه برای سوق دادن امکانات جامعه- ی جهانی و توانائی های انسان به سمت محافظت از محیط طبیعی میباشد. آن چه گریزناپذیر مینمود، ایجاد موازنهی سازواره میان انسان و طبیعت است. به نظر می رسد، بشر میبایست مدبرانه، به تغییر حتی فلسفهی علم و فنآوری دست بزند تابتواند میراث طبیعت را به نسلهای آینده انتقال دهد.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، نسل سوم حقوق بشر ، کنوانسیونهای بینالمللی