زمینه گرایی کالبدی در شهرسازی راهکاری در جهت دستیابی به توسعه پایدار شهری نمونه موردی: محله ارمنیهای اصفهان

یکی از مباحث اخیر مطرح درمعماری، پایداری و به تبع آن طراحی مطابق با بستر و زمینه است.معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی وکالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت دربستر محیط زیست خواهدبود. زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی میپندارد، که عناصر شهر در درون آن، -شناخته، پرداخته و ساخته میشوند.آنچه در حیات بانشاط و پرشور یک شهر لازمست تطابق ظرف محیط با مظروف ساختمان در یک روند تاریخی است. اینپژوهش که با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزا گرداوری داده ها مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک شکل گرفته است،سعی به معرفی یکی از نمونه های بارز زمینهگرایی در شهرسازی ایرانی یعنی محله ارمنیهای اصفهان را دارد، که در طی آن ابتدا به بررسی مفهوم زمینهگرایی و چگونگی تأثیر آن در ایجاد شهر پایا پرداخته و سپس به بررسی محدوده مورد مطالعه میپردازیم و ویژگیهای یک معماری زمینهگرا را در یک فضای شهری مورد بررسی قرار میدهیم، به امید آنکه بتوانیم از این ویژگیهای معماری گذشته در جهت دستیابی به توسعه پایدار شهری استفاده نماییم.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، توسعه پایدار شهری ، بستر ، محله ارمنیها