رابطه بین سبک های تفکر، رویکردهای یادگیری و پیشرفت تحصیلی

پژوهش ها نشان داده اند که توانایی های تحصیلی و آزمون های پیشرفت سنتی فقط کمی از تغییرپذیری تفاوت های فردی را در پیشرفت تحصیلی توجیه می کنند لذا مطالعات زیادی درباره نقش مقیاس های نامرتبط با توانایی یا عوامل غیر تحصیلی بر پیشرفت تحصیلی انجام شده است. این عوامل گستره وسیعی از رویکردهای یادگیری، سبک های تفکر و برخی متغیر های جمعیت شناختی نظیر جنسیت را در بر می گیرد. هدف این پژوهش، بررسی تحقیقات انجام شده در مورد رابطه بین سبک های تفکر و رویکردهای یادگیری با پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان و دانشجویان می باشد. در این پژوهش سعی شد با استناد به منابع مختلف و بررسی های انجام شده در این خصوص ، به معرفی و مقایسه انواع سبک های تفکر ( مقننه ، مجریه و قضاییه ) ، رویکردهای یادگیری(سطحی و عمیق) و در نهایت به بررسی رابطه یکایک آن ها با یکدیگر با توجه به پژوهش های انجام شده در ایران و خارج از کشور و بر حسب جدیدترین تا قدیمی ترین این پژوهش ها پرداخته شود. روش پژوهشی حاضر از نوع توصیفی کتابخانه ای می باشد. با توجه به یافته های به دست آمده از تحقیقات مختلف می توان این گونه نتیجه گرفت که رویکرد یادگیری عمیق در مقایسه با رویکرد یادگیری سطحی بیشترین همبستگی را با پیشرفت تحصیلی داراست و هم چنین بین سبک تفکر نوع 1( قانونی ، قضایی، آزاداندیشی ،کلی و سلسله مراتبی ) که مولد خلاقیت می باشد با رویکرد یادگیری عمیق رابطه معنادار مثبت و بین سبک تفکر نوع 2(اجرایی، جزیی، شاهانه و محافظه کارانه) که مانع خلاقیت می باشد با رویکرد یادگیری عمیق رابطه معنادار منفی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

سبک های تفکر ، رویکرد های یادگیری ، پیشرفت تحصیلی