اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر احساس تنهایی عاطفی و خودکارآمدی دختران بدسرپرست شهر اصفهان

هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر احساس تنهایی عاطفی و خودکارآمدی دختران بدسرپرست شهر اصفهان بود. روش پژوهش به صورت نیمهتجربی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه نوجوانان دختر ۱۳ تا۱۵ ساله بدسرپرست تحت پوشش دفتر شعبه خانواده و امور اجتماعی بهزیستی اصفهان در سال ۱۴۰۳ بود. تعداد ۳۰ نفر از دختران بدسرپرست به شیوه در دسترس و همچنین بر اساس پرونده روانپزشکی و انجام مصاحبه بالینی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل ۱۵ نفره گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامههای خودکارآمدی عمومی شوارتز و جروسلم (۱۹۹۵) و تنهایی روانشاختی راسل و همکاران (۱۹۸۰) بود که در دو مرحله پیشآزمون و پسآزمون بر روی گروههای آزمایشی اجرا شد. در ادامه، درمان شناخت ی-رفتاری همبرگ و بکر (۲۰۰۰) برای گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای و به صورت یکبار در هفته برگزار گردید. گروه کنترل پس از اجرای پیشآزمون در انتظار درمان بعد از پایان دوره مداخله قرار گرفتند. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه ۲۴ و روش آماری تحلیل کوواریانس مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که درمان شناخت ی-رفتاری بر احساس تنهایی عاطفی و خودکارآمدی دختران بدسرپرست شهر اصفهان اثربخش بود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی-رفتاری ، احساس تنهایی عاطفی ، خودکارآمدی ، دختران بدسرپرست