بررسی اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی برطرحواره درمانی بر رابطه مادر- کودک در مادران دارای کودک در سنین پیش از دبستان

مقدمه : شیوه هایی که پدر و مادر در تربیت فرزندان خود استفاده می کنند، نقش مهمی در تامین سلامت روانی فرزندان آنها خواهد داشت ، به طوری که بیشتر مشکلات رفتاری کودکان انعکاس دهندهی رفتارهای پدر و مادر است . هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی برطرحواره درمانی بر رابطه مادر- کودک درمادران دارای کودک در سنین پیش از دبستان انجام شد. روش پژوهش : روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش را مادران دارای کودک در سنین پیش از دبستان شهرستان فلاورجان تشکیل داد. نمونه گیری به شیوه در دسترس انجام شد. به این منظور از میان مادران داوطلب ، ۳۰ نفر براساس معیارهای ورود به پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند (هر گروه ۱۵ نفر) . ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی رابطه والد -کودک پیانتا بود که در مراحل پیش آزمون و پس آزمون توسط آزمودنی ها تکمیل شد. جلسات آموزش فرزندپروری مبتنی بر طرحواره درمانی طی ۸ جلسه ۲ ساعته برای گروه آزمایش برگزار شد، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. دادهها در دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (آزمون تحلیل کواریانس تک متغیره) تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که آموزش فرزند پروری مبتنی بر طرحواره درمانی بر ابعاد تعارض و وابستگی مادران تاثیر معنادار داشته است . نتیجه گیری: آموزش فرزندپروری مبتنی بر طرحواره درمانی ، می تواند کیفیت رابطه مادر - کودک را در مادران کودکان در سنین پیش از دبستان را بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

آموزش فرزندپروری ، طرحواره درمانی ، رابطه مادر- کودک.