نقش امید به زندگی، اضطراب مرگ و سازگاری اجتماعی در پیش بینی اضطراب بیماری کرونا

مقدمه و هدف: با گذشت بیش از یک سال از شیوع پاندمی کرونا در ایران، نرخ روزافزون مرگ ومیر و ابتلا به این بیماری ادامه داشته و علاوه بر مشکلات سلامت جسمانی، اثرات مختلف روانشناختی همچون اضطراب را بر جای گذاشته است؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش امید به زندگی، اضطراب مرگ و سازگاری اجتماعی در پیشبینی اضطراب بیماری کرونا در دانشجویان بود.روش: روش پژوهش حاضر از نظر ماهیت توصیفی، از حیث هدف، بنیادی و از لحاظ روش، جزء مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود که ۲۰۰ نفر از آنها ۱۰۰) نفر پسر و ۱۰۰ نفر دختر) با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت الکترونیکی به مقیاس امید (اسنایدر و همکاران، (۱۹۹۱، مقیاس اضطراب مرگ (تمپلر، (۱۹۷۰، پرسشنامه سازگاری اجتماعی (بل، (۱۹۶۱ و مقیاس اضطراب بیماری کرونا (علیپور و همکاران، (۱۳۹۸ پاسخ دادند؛ برای تجزیه و تحلیل داده های حاصل از تکمیل پرسشنامه ها، از همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به روش گام به گام استفاده شد.یافته ها: بین امید به زندگی و سازگاری اجتماعی با اضطراب بیماری کرونا، رابطه منفی معناداری وجود دارد (P<۰/۰۰۱)؛ همچنین میان اضطراب مرگ و اضطراب بیماری کرونا، رابطه مثبت معناداری وجود دارد .(P<۰/۰۰۱) نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد امید به زندگی، اضطراب مرگ و سازگاری اجتماعی، حدود ۵۱درصد از واریانس اضطراب کرونا را تبیین میکنند .( R۲adj=۰/۵۱) و بیشترین سهم پیشبینی اضطراب بیماری کرونا مربوط به سازگاری اجتماعی بود t=۷/۱۴۲) ،β=-۰/۴۴؛ .(P<۰/۰۰۱نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده از پژوهش حاضر و با درنظر گرفتن پیشینه نظری، میتوان نتیجه گرفت که امید به زندگی، اضطراب مرگ و سازگاری اجتماعی در ایجاد اضطراب بیماری کرونا در دانشجویان نقش دارند.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، اضطراب مرگ ، سازگاری اجتماعی ، اضطراب بیماری کرونا ، دانشجویان