اثربخشی روان درمانی مثبت گرا بر رشد پس از آسیب و امید به زندگی در بیماران سرطانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت گرا بر رشد پس از آسیب و امید به زندگی در بیماران سرطانی انجام گرفته است. روش این پژوهش، یک مطالعه نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش بیماران مبتلا به سرطان شهر شیراز بود. در این پژوهش ۳۰ بیمار شرکت داشتند که نمونه گیری به صورت داوطلبانه انجام شد و شرکت کنندگان به طور تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و گواه گمارده شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت روان درمانی مثبت گرا قرار گرفت در حالی که برای گروه گواه مداخله ای انجام نشد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه های رشد پس از آسیب تدیسچی و کالهون (۱۹۹۹) و امیدواری انایدر (۱۹۹۱) استفاده شد. یافته ها: تجزیه و تحلیل به وسیله تحلیل کوواریانس نشان داد که روان درمانی مثبت گرا تاثیر مثبت معناداری بر رشد پس از آسیب و امید به زندگی دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده استفاده از روان درمانی مثبت گرا در فرایند درمان بیماران سرطانی توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت گرا ، رشد پس از آسیب ، امید به زندگی ، بیماران سرطانی