شبیه سازی، راه حلی نو درآموزش وتفهیم سازه

در دهه های اخیر به دلایل متعدد نیاز به ساخت بناهای متنوع وپیچیده به صورت قابل توجهی افرایش یافته است ، که به تبع آن علوم سازه ای ومعماری توسعه یافته وتخصصی شدن آن را الزامی کرده است.این تخصصی شدن مبحث سازه و معماری از سویی فاصله میان این دو مهم را افزایش داده و از سوی دیگر بر اهمیت آموزش دقیق و کارآمد در هر یک از این دو تاکید دارد.امروزه هر معمار ودانشجوی معماری در مورد اهمیت معلومات سازه ای متقاعد شده است، اما اکتساب چنین علمی را از آن چه که تصور می کند، مشکل تر می یابد.در این مجال از دو منظر به مساله آموزش سازه در معماری پرداخته می شود. در نگاه اول آموزش سنتی دروس سازه مورد بحث ونقد قرار می گیرد. متاسفانه در این شیوه نگرش اساتید این دروس غالباً چنان بوده که می بایست مباحثی فنی ومحاسباتی در این دروس مطرح شود، که سرانجام چنین رویکردی، آموزش سازه به دور از درک عمیق و تفهیم معانی واقعی ومشخصات سازه بوده است. این سیستم آموزشی بر پایه نظام آموزش فرد به فرد یا استاد وشاگرد استوار بوده ،ویکی از نقایص عمده آن، روش غیر خلاقانه آن است.روش دوم، استفاده از روش شبیه سازی در آموزش دروس سازه است. استفاده از این روش خود به دو صورت شبیه سازی حقیفی، و شبیه سازی مجازی می باشد. در نوع اول دانشجویان فرصت تجربه عملی مفاهیم سازه را به دست می آورند، و در روش شبیه سازی مجازی، شبیه ساز با ایجاد یک محیط مجازی برای فرد تحت آموزش، شرایط شبه واقعی را بازسازی می کند. هرچه شبیه ساز در انتقال حس واقعی به فرد آموزش گیرنده موفق تر باشد ،آموزش از کیفیت بهتری برخوردار خواهد بود.هدف از این بحث مقایسه دو شیوه آموزش سنتی و آموزش به روش شبیه سازی در دروس سازه می باشد، وارائه پیشنهادی برای آموزش این دروس در جهت آن که درک اصول اساسی وپایه وجنبه های علمی طراحی سازه را آسان نماید وبه همان اندازه امکانات خلاقانه ای را در ارتباط با کاربرد سازه در محیط حرفه ای در اختیار قرار دهد