بررسی رابطه بین خودشفقتی و دلزدگی زناشویی با تحمل پریشانی در مادران دارای فرزندان معلول

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودشفقتی و دلزدگی زناشویی با تحمل پریشانی در بین مادران دارای فرزند معلول می باشد. پژوهش حاضر یک پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه پژوهشی شامل همه مادران دارای فرزند با معلولیت متوسط و شدید تحت پوشش اداره بهزیستی شهرستان فریدونکنار می باشد که حجم جامعه 150 نفر می باشد به روش نمونه گیری تصادفی و بر اساس جدول مورگان تعداد 108 نفر انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودشفقتی (SCS) ، پرسشنامه دلزدگی زناشویی پاینز (CBM) و پرسشنامه تحمل پریشانی (DTS) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش رگرسیون چندگانه و همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که 15/4 درصد از کل واریانس تحمل پریشانی توسط متغیرهای دلزدگی و خودشفقتی پیش بینی می شود. (P<0/05, F=10/77)؛ . همچنین بین خرده مقیاس های مهربانی با خود (p> 0/05, r=0/242)، اشتراکات انسانی (p> 0/05, r=0/189) وانزوا (p> 0/05, r= -0/313) با تحمل پریشانی رابطه معناداری وجود دارد اما بین خرده مقیاس های قضاوت درباره خود و ذهن آگاهی با تحمل پریشانی رابطه معناداری وجود نداشت.

کلیدواژه ها:

خودشفقتی ، دلزدگی زناشویی ، تحمل پریشانی ، مادران دارای فرزند معلول