سنجش ارتباطات بین فردی دانش آموزان ابتدایی (مطالعه موردی؛ شیراز، ناحیه 3)

هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان مهارت های ارتباطی بین فردی دانشآموزان ابتدایی شیراز در ناحیه 3 می باشد. روش پژوهش، توصیفی زمینه یابی بوده است. جامعه آماری شامل: 120 دانش آموز پایه پنجم و ششم ابتدایی مدارس حمزه عباس الکوت (دخترانه) و جمشید غنی (پسرانه) است.برای نمونه گیری، از روش طبقه بندی خوشه ای استفاده شد. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه مهارت های ارتباطی بین فردی (ماتسون، 1983 ) بوده که روایی آن تایید و میزان پایایی آن بر اساس ضریب آلفای کرونباخ عدد ( 0.812 ) بدست آمد. یافته های پژوهش نشان می دهد که: میانگین نمرات مهارت برقراری ارتباط در دختران نسبت به پسران بیشتر بوده و همچنین میانگین نمرات مهارت برقراری ارتباط در دانش آموزان پایه ششم نسبت به دانش آموزان پایه پنجم بیشتر بوده است. تفاوت نمره مهارت های ارتباطی بین فردی دختران و پسران با آزمون t مستقل با توجه به مقدار t=-1.678 و سطح معناداری 0.096 نشان داد که تفاوت معناداری میان دو گروه وجود ندارد. تفاوت نمره مهارت های ارتباطی بین فردی دانش آموزان پایه پنجم و ششم با آزمون t مستقل با توجه به مقدار t=-5.733 و سطح معناداری 0.000 نشان داد که تفاوت معناداری میان این دو پایه وجود دارد و دانش آموزان پایه ششم نمره بالاتری نسبت به دانش آموزان پایه پنجم بدست آوردهاند. نتایج نشان دادند که دختران نسبت به پسران و دانش آموزان پایه بالاتر نسبت به دانش آموزان پایه پایین تر در برقراری ارتباط توانمندتر هستند. بدین معنا که میان برقراری ارتباط و سن رابطه مستقیمی وجود دارد

کلیدواژه ها:

ارتباط ، ارتباط کلامی ، ارتباط غیرکلامی ، ارتباط بین فردی ، دانش آموزان ابتدایی.