مفاخره و تجلی آن در دیوان عرفی شیرازی

عنوان و موضوع مورد بحث عبارت است: از مفاخره و تجلی آن در دیوان عرفی شیرازی. مفاخره یکی از جنبه های رایج شعر فارسی ه ویژه در گذشته است. و آن اغراق و توصیف شاعرانه ای است که شاعر در آن مراتب فضل ، کمال، بزرگ منشی، شجاعت و افتخارات خانوادگی خویش را بیان کرده باشد. مفاخره را می توان از فروع حماسه دانست. که از روزگاران قدیم بوده و تا امروز نیز ادامه دارد. مقوله مورد بحث متاثر از شعر عروضی عرب است. اما جوهره فخریات باهم متفاوت است. آنچه اعراب به آن می نازند. قبیله، اسب وشتر است، ولی شاعران ایرانی به جای قبیله، وطن، ملت دانش را علم و و می ستایند. ادیبان فارسی زبان با تاسی از شعر عرب مقوله مفاخره را که ریشه در زندگی قبیله ای اعراب به ویژه جاهلیت دارد. به خدمت گرفتند. با این تفاوت که آن را با رنگ و بوی ایرانی و متاثر از محیط علمی و فرهنگی و سیاسی ایران پرداختند. در این مقاله بعد از تعریف مفاخره و اشاره به انواع مفاخره، اشعاری از شاعران بزرگ که به این نوع از مفاخره ها پرداخته اند، بیان شده است . در ادامه فخریه سرایی عرفی در سبک هندی و دوره صفویه که بیشتر گرفتار انواع مفاخرات مبالغه آمیز بوده اند. مورد ارزیابی قرار گرفته است. ازجمله: شهرت های عرفی در دنیای ادب فارسی به خاطر قصیده گویی و فخریه های اوست . وی در انواع مفاخره طبع آزمایی کرده، کدام به کمال در هر مفاخره رسیده است. ضمن شرح هر کدام ازاین مفاخره ها اشعاری ازعرفی بیان شده است.

کلیدواژه ها:

مفاخره ، انواع مفاخره ، عرفی شیرازی ، شعر فارسی ، اغراق