قراردادهای نفتی EPC در نظام حقوقی ایران

امروزه گرایش غالب بر واگذاری تمام پروژه نفتی به یک پیمانکار یا حداکثر تفکیک آن به سه قسمت طراحی تهیه تجهیزات و ساخت است .هرچند قرارداد های پیمانکاری در روابط خصوصی افراد بسیار شایع است اما از آنجا که پروژه های عمرانی و زیربنایی غالبا در اختیار بخش دولتی است و این بخش می کوشد که از تخصص و کارائی پیمانکاران خصوصی بهره مند شود لذا قراردادهای EPC بیشتر از قراردادهای پیمانکاری مورد استقبال دولت قرار می گیرد. این قراردادها صرفا جنبه داخلی نداشته و حضور پیمانکاران خارجی در طرح های عمرانی کشور بدان جنبه بین المللی داده است بنابراین آشنایی کارفرمایان ایرانی با چارچوب این قرارداد و ابعاد حقوقی آن مفید به نظر می رسد. وانگهی طبق آیین نامه اجرایی قانون حداکثر استفاده از توان فنی و مهندسی ایران مصوب 1375 در EPC های بین المللی نیز پیمانکار خارجی مکلف است تا حد امکان از پیمانکاران ایرانی نیز استفاده کند. لذا آگاهی پیمانکاران داخلی از نحوه انعقاد و مفاد این قرارداد مفید فایده خواهد بود در این مقاله کوشیده ایم که پس از بیان مفهوم قرارداد EPC و تفکیک آن از قراردادهای مشابه ،مهم ترین نکات مطرح در این قراردادها از جمله مسئولیت های طرفین قرارداد، مزایا و معایب قراردادهای EPC، ضمانت نامه ها و مسئولیت متعاقب آن را بررسی کرده و جایگاه این قرارداد در نظام حقوقی ایران را بررسی کنیم.

کلیدواژه ها:

قراردادهای نفت ، قراردادهای EPC ، قراردادهای کلید در دست