اثربخشی رفتاردرمانی DBT درتقلیل افسردگی دانشجویان کم بینای آرپی

مقدمه: آرپی نامی است که به گروهی از بیماری های چشمی ارثی و ژنتیکی اطلاق میشود . این گروه از بیماری ها شبکیه را مبتلا می سازد .متاسفانه این رخداد بتدریج و ناگهانی حداکثر بینایی فرد را تحت الشعاع قرار می دهد بالطبع ابعاد سلامت وی را به خطر می اندازد که نیاز به مداخلات روانشناختی جهت بازگشت حداکثری فرد آسیب دیده به زندگی محسوس می باشد. هدف از این پژوهش تعیین میزان اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیک((DBT به عنوان راهکاری برای کاهش میزان افسردگی دانشجویان کم بینای آرپی بود.روش: جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان کم بینای آرپی دانشگاه های استان تهران به تعداد می باشد. حجم نمونه14نفر (تعداد7نفر به طور مساوی در هردوگروه آزمایش وکنترل) از دانشجویان مذبور و روش انتخاب آنها تصادفی بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه افسردگی بک در مراحل پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. درمرحله مداخله گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 2 ساعته تحت رفتار درمانی قرار گرفتندکه دراین جلسه ها، افراد مهارتهای متنوعی را در چهار دسته مختلف فرامیگیرند؛ مهارتهای اثربخشی بین فردی (ارتباط موثر)، مهارت پذیرش پریشانی ( پذیرش واقعیت)، مهارتهای تعدیل احساسات و مهارتها یا فزایش هوشیاری فراگیر. در طی این مدت گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای در یافت نکرد. تحلیل داده ها به کمک نرم افزار((SPSS انجام گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معنا داری بین دو گروه نشان داد.یافته ها: یافته ها حاکی از آن است رفتار درمانی دیالکتیک بلاخص بصورت گروه درمانی در کاهش افسردگی اثربخش است.نتیجه گیری: نتیجه پژوهش نشان می دهد که سازگاری با شرایط جدید مهمترین اصل در مداخلات روانشناختی برای افراد کم بینای آرپی می باشد که روش رفتاردرمانیDBT کم هزینه ودر زمان معقول میسر می باشد.

کلیدواژه ها:

رفتاردرمانیDBT ، کم بینای آرپی ، دانشجو