برنامه درسی علوم انسانی: موانع، تنگناها

پژوهش حاضر با هدف بررسی مشکلات برنامه درسی علوم انسانی در چهار جنبه اساسی شامل: اهداف، محتوا روش، نتایج و پیامد ها صورت گرفت. روش پژوهش، روش کیفی داده بنیاد بود. روش تحلیل داده ها، تحلیل محتوای کیفی بود که در آن از کدگذاری باز، کد گذاری محوری و کد گذاری انتخابی استفاده شد. مشارکت کنندگان این پژوهش، 18 نفر از اعضای هیات علمی گروه های علوم انسانی دانشگاه شهید چمران اهواز بودند که به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مصاحبه نیمه ساختمند بود. براساس نتایج بدست آمده، بزرگترین مشکل برنامه درسی از دیدگاه اعضای هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز ، تمرکز انگاری (تصور وجود تمرکز) در تدوین برنامه درسی علوم انسانی بود. چهار مقوله: متناسب نبودن اهداف و محتوا با نیاز های فرد و جامعه، عدم تناسب اهداف با مهارت های خاص هر رشته، فقر نظریه و دانش بومی و عدم توانایی مهارت سازی به عنوان مقوله های علی شناسایی شدند. راهبرد به کار گرفته شده توسط اساتید در برابر تمرکز انگاری، اتخاذ یک رویکرد اجتنابی توسط اعضای هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. شرایط محیطی و واسطه ای که بر راهبرد ها تاثیر می گذارند عبارتند از: عوامل فرهنگی، عوامل سیاسی، عدم سیاست روشن در توسعه نظام های آموزشی و گزینش دانشجو، عدم به کار گیری روش های نوین. در نهایت مشخص شد راهبردهای به کار گرفته شده در برابر تمرکز انگاری، دارای پیامد هایی هم چون: فقر نگرشی، فقر شناختی، فقر مهارتی، مدرک گرایی، و بیکاری می باشد

کلیدواژه ها:

علوم انسانی ، برنامه درسی ، هدف ، فرایند ، نتایج